Het is alweer 8 jaar geleden dat ik te maken kreeg met een eetstoornis. Vandaag wil ik een stukje met jullie delen hoe mijn eetstoornis is ontstaan en hoe ik dit nu vandaag de dag beleef.
Mezelf nooit goed genoeg vinden, altijd twijfelen aan mijzelf. Altijd meer en meer willen presteren. Dat waren dingen die altijd door mijn hoofd gingen. Ik was doodongelukkig, hongerde mezelf uit en trainde alles eraf wat eraf kon. Dit resulteerde in een eetstoornis (Anorexia Athletica).
Trainen en niet of weinig eten waren twee dingen waar ik mezelf vertrouwd bij voelde. Ik sloot me af van de buitenwereld. Had ruzie met mijn ouders in de keuken over de olie in de pan of wat er wel of niet in het eten mocht. Durfde niet meer met vriendinnen af te spreken omdat ik bang was dat ze me iets zouden laten eten of drinken wat ik niet wilde. Ik probeerde in zo weinig mogelijk situaties te komen waar ik de boel niet kon controleren. Zodra ik het gevoel had dat ik geen controle had wilde ik het liefst wegrennen van de situatie. De touwtjes af en toe uit handen geven durfde ik niet. Ook kon ik niet leven in het hier en nu. Kon niet genieten van dingen op het moment zelf. Altijd was ik aan het denken en was ik bezig met het verleden en de toekomst tegelijkertijd. Dit was een neerwaartse spiraal waar ik in mijn eentje moeilijk uit kon komen. Vragen om hulp durfde ik niet daar schaamde ik mezelf voor.
Mijn moeder heeft op een dag tegen mij gezegd: je staat nu boven aan een glijbaan, durf je het aan om er samen stap voor stap af te gaan en te werken aan een gezonde toekomst? Ik wilde het niet, maar ik wilde ook niet verder afglijden. Samen met diverse psychologen en mijn lieve familie heb ik steeds een stapje in de goede richting gezet.
Ik maakte mezelf allemaal dingen wijs die niet zo waren. Ik vergelijk het altijd met 2 stemmetjes in je hoofd. Bij een ‘gezond’ persoon is er een goede en slechte stem aanwezig waarbij de goede stem voor 70% de overhand heeft. Die zegt dat je af en toe lekker mag genieten en leuke dingen mag doen. Bij mij was het andersom en had de slechte stem de overhand, die mij altijd vertelde hoe dik ik was, hoe ik mezelf moest straffen voordat ik een keer was gaan stappen en uiteten was geweest etc. Dit is een gigantisch gevecht geweest om die slechte stem aan te pakken.
Uit mijn comfortzone met anderen praten, uiteten gaan, met vriendinnen afspreken. Voor andere misschien meer dan normaal voor mij een enorme strijd. Ik denk dat mijn eetstoornis nooit helemaal weg zal gaan, maar op dit moment ben ik weer gelukkig en kan ik leven in het moment en genieten van alle dingen die ik doe. Dit had ik nooit gekund zonder anderen. Wat ik je wil mee geven is dat het oké is om, om hulp te vragen. Je kunt niet alles alleen.
Deze ervaring heeft mij gebracht waar ik nu ben. Met mijn opgedane kennis en eigen ervaring wil ik graag anderen helpen op een verantwoorde manier gelukkig te worden met hun eigen lichaam.
Liefs,
The Gym Trainer
